Eximio quondam sedis sum nata parente,
Quem diris, vinctum, dampnis regna spoliavi.
Septenas pariter mihi deservire parabam
Reginas, comitum septas cum prole maligna.
Parvus ast, obiens me, iam prostraverat armis.
Solution: On pride
Eximio quondam sedis sum nata parente,
Quem diris, vinctum, dampnis regna spoliavi.
Septenas pariter mihi deservire parabam
Reginas, comitum septas cum prole maligna.
Parvus ast, obiens me, iam prostraverat armis.
Nos quini vario fratres sub nomine templum
Concessum nobis colimus constanter ab ortu.
Nam thuris segetem fero, fercula et ille saporis;
Hic totum, presens, affert tangi, ille vindendum;
Ast laetam quintus famam tristemque ministrat.
Iamque meum, tibi quod narrow, mirabile dictu,
Fatum, nam geminis constat mihi robur in armis,
Captandi sub rictibus est fiducia grandis.
Non praedura vel aspera neu fervida terrent,
Rictibus intrepidis sed cuncta capessere tempto.
Grande caput, collo consertum, sumere cernor,
Cui penitus nulli constant in vertice crines.
Heu, fato miser: inmobili qui sto pede fixus
Cedere tantundem siniturus verticis arcem,
Insons, vindictam sed nolo referre nocenti.
Multiferis omnes dapibus saturare solesco,
Quadripedem hinc felix ditem me sanxerat aetas.
Esse tamen pulchris fatim dum vestibus orner,
Certatim me praedones spoliare solescunt.
Raptis nudata exuviis mox membra relinquunt.
Armigeri dura cordis compagine fingor,
Cuius et hirsuti extat circumstantia pepli,
Pangitur et secto cunctum de robore culmen
Pellibus exterius strictim; quae tegmina tute
Offensam diris defendunt imbribus aulam.
Testor quod crevi, rarus mihi credere sed vult,
Nam nasci, gelido natum de viscere matris
Vere quae numquam sensit spiramina vitae,
Ipsa tamen mansit vivens in ventre sepultus.
Armigeros inter Martis, me bella subire
Obvia fata iuvant et corpora sternere leto,
Insidiasque gregi cautas inferre ferino,
Nunc iuvenum laetos inter discurrere caetus.
Testatur simplex triplicem natura figuram
Esse meam, haut mortales qua sine vivere possunt.
Multiplici quibus, en, bona munere grata ministro,
Tristitia non numquam tamen; sum haut exorsus ab illis.
Omnia enim dirae complent mea viscera flammae,
Nam me flamma ferox stimulis devastat acerbic,
Ut pacis pia mox truculenter foedera frangam.
Non tamen oblectat me sponte subire duellum.
Rubricolor, flammor flagrat ceu spargine lumen,
Scintillans, flammae seu ridet gemma rubore.
Nominis intus apex medium si nonus haberet,
Gemma rubens iam non essem, sed grando nivalis.
Quae me fata manent iuris testor rogitanti,
Nam, geminis captus manibus, persolvere cogor
Ius, sinuamine complexas et spargere sordes,
Semina quod vitae pululent in pectore solo.
Vera loquor, quamvis fatum dubitabile fingam:
Quod bona thesauri quae condere destino perdam,
Ut moriantur; quae vero perdenda reservo,
Ceu dulcissima sint auri sub monte metalla.
Exul sum generis factus motante figura.
Postquam me perdendo ferox invaserat hostis,
Expertem penitus vita formaque relinquens,
Officinae servum deinceps me iussit haberi.
Natam me gelido terrae de viscere dicunt,
Inclita Romanis sed et urbs dudum vocitabar.
Sordida, calcantum pedibus nunc sternor, inermis.
Ridet acumine qui rodens me lingit abunde.
Summa poli spatians dum lustro cacumina laetus,
Dulcibus allecti dapibus sub culmine curvo
Intus ludentem sub eodem temporis ortu
Cernere me tremulo possunt in culmine caeli
Corporis absens. Plausu, quid sum pandite, sophi!
Conclusio poetae de supra dictis enigmatibus
Versibus intextis vatem nunc, iure, salutat,
Litterulas summa capitum hortans iungere primas
Versibus extremas hisdem, ex minio coloratas.
Conversus gradiens, rursum perscandat ab imo.